اميرالمؤمنين (ع) مي‏فرمايد:

«بابي انت و امي يا رسول الله (ص) لقد انقطع بموتک ما لم‏ينقطع بموت غيرک من النبوة والانباء و اخبار السماء . خصصت‏حتي صرت مسليا عمن سواک و عممت‏حتي صار الناس فيک سواء و لولا انک امرت بالصبر و نهيت عن الجزع، لانفدنا عليک ماءالشؤون . و لکان الداء مماطلا و الکمد محالفا و قلالک . . . ⁽¹⁾ ; پدر و مادرم فدايت اي پيامبر خدا، با مرگ تو رشته‏اي پاره شد که در مرگ ديگران چنين قطع نشد و آن نبوت و فرود آمدن پيام و اخبار آسماني بود . مصيبت تو ديگر مصيبت ديدگان را تسلي دهنده ست‏يعني پس از مصيبت تو ديگر مرگها اهميتي ندارد . و از طرفي اين يک مصيبت همگاني است که عموم مردم به خاطر تو عزادارند . اگر نبود که امر به صبر و شکيبايي فرموده‏اي و از بي‏تابي نهي نموده‏اي آنقدر گريه مي‏کردم که اشکهايم تمام شود . و اين درد جانکاه هميشه در من مي‏ماند و حزن و اندوهم دائمي مي‏شد . که همه اينها در مصيبت تو کم و ناچيز است .»