به نام خدا

دیشب خانمی که شماره ی بنده رو از یکی از نزدیکانم گرفته بود ، زنگ زد و با صدایی که غم و ناراحتی ازش میبارید گفت که :

حاج آقا (من هنوز حج نرفتما ولی خوب به طلبه معمولاً گفته میشه ) شوهرم رو موتوری زده و فرار کرده و نان آور ما رو زمین گیر کرده  ؛‏شوهرم میرفت میدون برای کارگری میبردنش و زندگیمون با کار او میگذشت ،‏الآن دو ماهه که اجاره نداده ایم .

یک میلیون رهن داده ایم و چهل هزار تومان هم کرایه میدهیم ؛ از وسایل زندگی هم یه تلویزیون خوب داریم که خواستیم بفروشم امّا بچّه ها مانع شدند ‏.

گفتم که : ما تحقیق میکنیم و آنچه که بتوانیم و در توانمون باشه کمک میکنیم (منظورم همین اطّلاع رسانی و از این کارها بود تا کمکی جمع بشه ) و در تحقیق از همسایه ها هم  پرس و جو میکنیم ،‏اشکالی نداره .

گفت : نه حاج آقا چه اشکالی داره ؛ بیایید خودتان وضع مارا ببینید ؛‏ پای همسرم شکسته و نمیتواند سر کار برود ؛‏و کسی رو هم نداریم که کمکمان کند و ....

دیگه براتون بگم که آدرس و شماره ی تلفن این بنده خدا رو هم دارم ؛‏ هر کس قصد پرواز معنوی داره بسم الله .

یعنی خرج عروسیت رو ،‏نه همشو

         خرج جشن تولّد و جشن تکلیف و ... نه همشو

          خرج سفرهای تفریحیتو  نه همشو

          خرج مهمونیهای آنچنانه رو  نه همشو

            وووو

 اگه بدی توی این سفر چند ساله ی دنیا با درد و غم کمتری با هم به آخر خط میرسیم.

زیاد گفتن ملال آوره مگه نه .

                                                             یا علی