به نام خدا

هیچ شده که شرمنده ی همسر و فرزند و یا فامیلی ؛ یه کم دورتر ؛‏شرمنده ی صاحبخونه بشی ، نتونی از خجالت خونه بری ، نتونی زندگی خودت رو تأمین کنی .

این حرفا و این دردها یه میوه ی تلخیه که فقط کسی که چشیده باشه میتونه احساسش کنه .شما هم اگر فکرش رو کنی ممکنه که یه مقدار اون حالت رو درک کنی ، و در ماه مبارک رمضان لااقل میتونی به دیگران بیشتر فکر کنی و به یاد کسانی باشی که غم و غصّه ی اونها با مال شما خیلی فرق داره ، و عوض اینکه به مد لباسش و ماشینش و ... فکر کنه به این فکر میکنه که چطور کرایه خونه رو جور کنه ، چطور شکم خودش و اهل و عیالش رو سیر کنه ؛ به بچّه ی یتیمش در ادامه ی تحصیل چطور کمک کنه ،‏ و مطالبی از این قبیل .

نمیدونم با این همه دم از انسان و عالم انسانیّت زدن ؛‏وقتی یه سری از کمترین ها هم محروم باشن ؛ چطور میشه توجیه کرد وضع و اوضاع رو ، و چطور میشه از بین اونها اشخاص سالم از نظر روحی و جسمی تحویل جامعه داد .

شما فکر میکنید شخص معتاد و اهل خلاف ‏؛‏خلافکار به دنیا اومده بود ؛ یا دورنگیها و دودزه بازیها رو دید و کج رفت.

                                          خدای رحیم و رحمان همه ی ما رو هدایت کنه