بسم الله الرّحمن الرّحیم
کسی چون امیر المؤمنین علی بن ابیطالب علیه السّلام که از ابتدای تولّدش آنگونه بوده که لیاقت تولّد در خانه ی خدا را داشته و چنان زندگی کرده و عمل به دانسته هایش کرده که در آخرین لحظات عمرش هم با معبودش در ارتباط تنگاتنگ بوده که از وصفش همچون منی بینهایت عاجزم و خدایش در معراج رسولش با صدای او با حبیبش سخن گفته و آنقدر در تأیید آن مقام عظمای امامت آیه و روایت موجود است که نه تنها شیعیان که حضرتش را پیشوای خویش میدانند بلکه هر کسی که به انسانیّت و عدالت و بشریّت ارزش داده و از شخصی چون او شنیده نتوانسته علاقه ی خویش را به چون اویی پنهان کند و اگر فرصتی یافته در گفته ها و نوشته های خویش این علاقه را به نوعی مطرح کرده و در وصفش کتابها و خطبه ها و سخنرانیهای بیحد و حصری بیان شده و ....
هیچ فکر کرده اید که چطور میشود یک شخص اینگونه میشود و چرا در درگاه خداوند و در بین ابناء بشر اینگونه ارزش پیدا میکند ، خوب معلوم است کارهایی که کرده و اعمالی که انجام میداده و کارهایی که برایش از اولویّت برخوردار بوده باعث این ارزشمندی گشته .
آیا او به فقرای جامعه ی خودش توجّه نداشته ،آیا او به نیازمندان و کسانی که در سختی و دشواری زندگی میکردند بی تفاوت بود ه، آیا او به چه چیزی فکر میکرده ، آیا از ثروتمندان دوست انتخاب کرده بود و به دنبال افراد مرفّه و به دنبال رفاه بوده ، آیا اشک یتیم و غم زن بی سرپرست یا به قول امروزیها زن خود سرپرست را میدیده و بی آنکه کاری کند از کنارش رد میشده، آیا کمبود امکانات برای بعضی و به قولی تبعیض در جامعه برای او دلنشین و گوارا بوده و خود او نیز از برخورداران بوده و جزء معدود کسانی بوده که در رفاه به سر میبردند یا نه تبعیض و بی عدالتی نزدش دردی بوده که همواره به دنبال درمانش بوده و ....
اگر طالب قرب درگاه حق هستیم باید ببینیم که امثال ایشان چگونه بوده اند که مقرّب شده اند ما هم آنگونه باشیم تا قدری قرب یابیم و تنها با ادّعا نمیتوان کاری از پیش برد و به قول آیه الله بهشتی ره :
بهشت را به بها دهند نه به بهانه
