بسم الله الرحمن الرحیم

امروز یه آقا سیّد رو دیدم که با سواد بود و نمیگم که چه شغلی داشت ولی اینو میگم که کاری که میکرد در شأنش نبود و امثال او باید وقت برای کسب علم و دانش بیشتر بذارن .

وقتی چشمم به دندونهای توی دهنش افتاد حالی به حالی شدم ؛ بعضی از دندونای جلویی رو کشیده بود و یکی دوتایی هم که معلوم بود ؛ کج و کوله بودن ؛ با سن و سال کمتر از فکر میکنم 27 سال .

معلوم بود که از روی فقر هستش که نتونسته دندوناش رو درست کنه و به وضع اونها رسیدگی کنه ؛ ما که بیمه هستیم از عهده ی خرج دندونپزشکی نمیتونیم برایم چه برسه به کسی که اون سطح از زندگی رو داره .

چهره ی این سیّد اولاد پیامبر اونم با لباسهای کهنه و دندونهای اونطوری و مشغول یه کاری که در شأنش نیست ؛ با این همه زائر حضرت معصومه سلام الله علیها ؛ باهم جور در نمیان ؛ خود اون بزرگواران در حیات خودشون هرچه داشتند خرج فقراء و مساکین میکردند و از اینکه گرسنه ای توی جامعه باشه خواب به چشمشون نمیرفت .

خوب ما که ادّعای ارادت به ساحت مقدّس اون نورهای پاک رو داریم نباید به فکر دیگران باشیم ، چرا پیدا میشن کسانی که به فکر هستند ؛ مثل آقا سید ساجدی که کمکهای خوبی کرده و توی پست قبلی هم نظر داده و صد هزار تومن قصد داره دوباره به دو نفر نیازمند پست قبلی بده .

البتّه بنده هم گزارش خرج رو براشون با شماره و آدرس طرفی که کمک شده براشون مانند دفعه ی قبل میفرستم که با خیال آسوده کمک کنند و بدونن که به اهلش انشاء الله میرسه .

شما هم اگه میتونید کمک کنید و از اینجانب گزارش دریافت کنید ؛ تا با وجدان راحت سر به بالین بذاریم .

نمیشه راحت خوابید اگه باشند کسانی که از فکر اجاره ی منزل  و شرمندگی نزد اهل و عیال خوابشون نبره .

البتّه این حرفا برای کسی که کشیده باشه این وضع رو خیلی قابل درک تره و کسی که نکشیده باشه درکش سخته .

خدا قسمت هیچ کافری نکنه چه برسه به مسلمون که خجالت زده ی زن و فرزندش بشه ؛ و وای به حال زنی که به خاطر فقر بی تقصیر شوهرش به او به چشم حقارت نگاه کنه و بهش بی توجّهی کنه .

بگذریم از چیزی که نمیشه گذشت ؛ پس ادامه میدیم و نمگذریم  :

چهره ی اون سیّد فقیر یه طوری چیزی داشت که جلب توجّه کنه ، و خیلی ها هم که ادّعای ارادت به سادات رو میکنن هم خیلی چیزها دارن که جلب توجّه میکنه ؛ مثل برق ماشینهای مدل بالاشون ؛ رنگ طلای دست همسراشون ؛ برق کفشاشون و خیلی های دیگه که باز با هم جور در نمیان .

فاصله ی یک درمانده و یک رهرو تنها اینه که خدا بخواد امتحان رو از این یکی هم اونطوری بگیره و بهانه برای مثل درمانده شدن تنها یه سلّول سرطانیه که همه  ی دار و ندارت رو خرج کنی و آیا نتیجه بگیری یا نگیری .

                                                         خدایا عاقبت همه ی ما رو ختم به خیر کن

                                                                                      یاعلی